ایستاد، نگاهی دقیق‌تر به نوشته‌ها انداخت و لب‌هایش را بی‌صدا تکان داد، انگار که می‌خواست کلمات را در ذهنش مزه‌مزه کند. بعد سرش را بلند کرد و با چشمانی پر از سوال پرسید: — این جمله‌ها را کی نوشته؟ بوش آشنا به نظر می‌رسه… لبخندی زدم و آرام گفتم: کسی که حقیقت رو جستجو می‌کنه، همیشه نشونه‌هایی پیدا می‌کنه که بهش راه رو نشون بده. شاید به همین دلیله که این کلمات برات آشنا هستن. مکثی کرد، انگار در ذهنش چیزی را سبک و سنگین می‌کرد. بعد، انگشتانش را روی پارچه‌ی خیمه کشید و با لحنی آهسته، اما محکم گفت: — پس من باید بیشتر بدونم… حقیقت اینجا چه شکلیه؟ ـ به او اشاره کردم که نزدیک‌تر بیاید و گفتم: بیا، حقیقت همیشه منتظر کسیه که جرأت پرسیدنش رو داشته باشه… حالا نگاهش دیگر پر از تردید نبود، بلکه سرشار از تصمیمی تازه بود، تصمیمی که شاید مسیر زندگی‌اش را تغییر می‌داد. نگاهش پر از تعجب شد. انگار انتظار نداشت که این‌طور با آرامش و احترام پاسخش را بدهم. چند لحظه سکوت کرد، بعد دوباره به نوشته‌های بالای خیمه نگاه کرد و پرسید: یعنی شما هم به مسیح ایمان دارید؟ ـ لبخند زدم و گفتم: بله، مسیح در دین ما جایگاه بزرگی دارد. ما باور داریم که او زنده است و در آخرالزمان، همراه با امام مهدی ظهور می‌کند تا زمین را از ظلم و بی‌عدالتی پاک کند. چشمانش برق زد. کمی مکث کرد و بعد با کنجکاوی گفت: — این خیلی جالبه… من تا حالا نشنیده بودم که مسلمانان هم به بازگشت مسیح ایمان دارند. سرم را به نشانه تأیید تکان دادم و ادامه دادم: حقیقت همیشه نقاط مشترکی بین ما انسان‌ها داره، فقط باید با دل باز به دنبال شناختنش باشیم. _ نفس عمیقی کشید و آرام زمزمه کرد: شاید وقتش رسیده که بیشتر بدونم… با لبخند دستم را به سویش دراز کردم  و اجازه گرفتم بروشور تقدیمش کنم و گفتم: همیشه برای جستجوگران حقیقت جا هست. بیا، با هم گفت‌وگو کنیم.