بانویی و آقایی در برابر یکی از تابلوها ایستاده بودند و با دقت در تصویر غرق شده بودند. نزدیک شدم و آرام گفتم: «می‌دانید این تابلو چه می‌گوید؟ این، کلمه‌ی عشق است که در تار و پود باد تنیده شده است. همه‌ی تابلوها با هنرمندی، واژه‌ی عشق را در قالب‌های گوناگون به نمایش گذاشته‌اند؛ زیرا عشق همان نقطه‌ی اتصال ما با یکدیگر و با اوست، او که آفریدگار هستی است.» به دو تابلوی کناری اشاره کردم و ادامه دادم: «این دو، سیمای عاشق و معشوق بر چهره دارند؛ چرا که سرانجام ما، عاشقِ خدای یگانه شدن است؛ معشوق ازلی و ابدی. و شاید درست‌تر این باشد که بگوییم اوست عاشق حقیقی که بی‌دریغ، نعمت‌ها را بر ما ارزانی داشته است. نیک بنگر؛ چه دنیای سرشار از فراوانی آفریده، چه بریز و بپاشی کرده! و عشق، پلی است میان ما و او می‌گوید: جهانی را برای تو آفریده‌ام، ای بنده‌ی من، و تو را برای خویشتن!» مرد خانواده با تأمل به سخنانم گوش سپرد و پرسشی درباره‌ی مذاهب به میان آورد پاسخ دادم: «ما همه‌ی ادیان ابراهیمی را پاس می‌داریم، که در جوهر خویش سخنی مشترک دارند: از یکتایی می‌گویند که هیچ کس همانند او نیست. ایمان به این حقیقت است که می‌تواند بشر را از آشفتگی‌های امروز جهان رهایی بخشد؛ ایمانی که راه خودشناسی را به روی ما می‌گشاید، راهی که با گام‌های عاشقانه باید پیمود.» و افزودم: «همه‌ی ما در نهان خویش و در عصاره‌ی وجودمان به هم پیوسته‌ایم و در حقیقت یکی هستیم. ما اینجاییم تا از خواب فراموشی بیدار شویم، دست یکدیگر را بگیریم و جهانی سرشار از صلح و عشق بنا کنیم؛ جهانی که شادی جاودانه‌ی بشر را زیر سایه‌ی پیامبر رحمت رقم خواهد زد. این خانم و آقا رفتند و ساعتی بعد دوباره برگشتند و گفتند در طبقه ی بالا که خانه ی ادیان هست هم برنامه ای برای معرفی ادیان بوده که نه ظاهر زیبایی مانند نمایشگاه شما داشته و نه محتوای غنی و در خور توجه مانند محتوای شما به همین دلیل ما به مسولان خانه ی ادیان گفتیم که بچه های طبقه پایین را بیاورید اینجا تا برنامه ای عالی برای شمابرگزار کنند ! با تعجب پرسیدم واقعا گفتید ،خانم گفت بله هم نوشتم در دفتر یاد بودشون و هم گفتم و بعد رفت و در دفتر خاطرات نمایشگاه ما هم نوشت

او همسایه بود؛ از همان آغاز فعالیت‌ها دریافته بود که در این مکان، رویدادهایی شگفت در حال شکل‌گیری است. از پشت پنجره، گل‌های آراسته را دیده بود و همین چشم‌انداز، آتش کنجکاوی‌اش را شعله‌ور ساخته بود. سرانجام، در عصر یک روز تعطیل، فرصتی دست داد و خرسند از اینکه ‌توانسته بود گام در این جشن و نمایشگاه نهد. در گفت‌وگو، سخن از حسِ حضور و سرگردانی انسان امروز به میان آمد؛ سرگردانی‌ای که زاده‌ی بریدن او از پیوند با درون خویش است. چون به تحولات روزگار و فاجعه‌ی غزه اشاره کرد، اندوهی آشکار بر چهره‌اش نشست. می‌گفت: «همه‌ی اطرافیانم این رنج را می‌شناسند، و هر آنچه از دستمان برآید انجام می‌دهیم؛ از راهپیمایی و ساخت شعار تا نشر پیام، حتی سالمندان نیز همراهی می‌کنند.» او معلمی در مهدکودک بود و با زبان حواس، آشنایی ژرف داشت. همین نزدیکی، گفت‌وگویی صمیمی در باب خودشناسی را پدید آورد؛ سخنی فطری که او را به اندیشه‌ای ژرف فرو برد. با نگاهی حسرت‌بار گفت: «چه دریغ که این نمایشگاه دیری نمی‌پاید! جوانان بیش از هر زمان به شنیدن این مفاهیم و درکشان نیاز دارند.

نامش دنیس بود؛ روحی سرشار از کنجکاوی. می‌گفت جهان فراموش کرده است که ما آفریده شده‌ایم تا یاریگر یکدیگر باشیم و دل در گرو هم داشته باشیم. با پاکیِ جانش، هنگامی که با مفاهیم ژرف خودشناسی و آن کودکِ عزیزِ روان روبه‌رو شد، نوری تازه در چشمانش درخشید. ساعتی نغمه‌ی دل با هم گفتیم و از برشورهایی سخن راندیم که درباره‌ی این کودکِ گرانبها، رازهای نابِ درون را بازگو می‌کردند. با شوقی کودکانه و اشتیاقی بی‌پایان، به سوی میز برشورها قدم برداشت. چون چشمانش بر عنوان‌هایی چون «من کیستم» و «بی‌نهایت» افتاد، پیوندی ژرف و قلبی با آن‌ها یافت؛ گویی آینه‌ای برای پرسش‌های جان خویش یافته است. برشورها را با خود برداشت، تا در خلوت خویش بیش از پیش به جست‌وجوی آگاهی و روشنایی بپردازد. آنگاه که از جنگ‌ها سخن به میان آورد، به او گفتم: «این همه از آن روست که ما آدمیان، رشته‌ی پیوند خویش با نور درون را گم کرده‌ایم؛ همان نور الهی که در همه‌ی ما جاری است و حقیقت یگانگی ما را می‌سازد.»